Alireza Shams

انگار خیال بند آمدن ندارد. از صبح دارد یکریز می‌بارد و من را که به پیش‌بینی هوای اینترنتی اعتماد کرده و چتر برنداشته‌ام تنبیه می‌کند. خوشبختانه فاصله در خروجی شرکت تا اولین ایستگاه مسقف اتوبوس زیاد نیست اما به واسطه‌ی همین مسیر کوتاه هم تمام سر و شانه‌ام خیس شده است. با آمدن اتوبوس برای چند لحظه خیس شدنم را فراموش می‌کنم و این شادی گذرا با دیدن اتوبوس نیمه خالی چند برابر می‌شود. در جواب سلام راننده لبخندی تحویل می‌دهم و روی نزدیک‌ترین صندلی خالی می‌نشینم. دستمالی از جیب شلوارم درمی‌آورم و ناشیانه سعی می‌کنم سرم را خشک کنم. می‌دانم تاثیر زیادی ندارد اما حداقل جلوی قطره‌های آبی را که بر شقیقه‌ام روان شده‌اند می‌گیرم. بادگیر نازکی که پوشیده‌ام تنها زمان خیس شدنم را به تاخیر انداخته و کم کم سرمای آب را روی بدنم احساس می‌کنم. هرچه بد و بیراه بود نثار خودم کردم که چرا مدارک به این مهمی را خانه جا گذاشته‌ام که هم مجبور شوم مرخصی بگیرم و وسط روز به خانه بروم و هم اینکه باید بعد از وقت اداری بمانم و کار را تمام کنم. اینطور حتی از موهبت لطف برخی از همکاران که مرا سر راهشان تا نزدیکی خانه‌ام می‌رسانند هم محروم می‌شوم، آن هم امروز، با این باران لعنتی. چشم‌هایم می‌سوزد، شاید هم سرما خورده‌ام. سرم را تکیه می‌دهم به شیشه‌ی بخار گرفته و گوشم پر می‌شود از صدای مسافران که ملغمه‌ی عجیبیست از زبان‌های مختلف و همین که نمی‌فهمم چه می‌گویند خوشبختی بزرگیست...

 

بقیه داستان را از اینجا بخوانید...