Alireza Shams

گاهی وقت‌ها،

پیش از آنکه آنجا بروم،

می‌توانستم چیزی را در درونم احساس کنم.

بخشی از من که می‌دانستم از من نیست.

اما نمی‌توانستم واقعا بدانم آن چیست.

گاهی وقت‌ها،

گریه‌های پدر بود پس از فهمیدن ما.

در آغاز که نمی‌دانستم چه شده است؛ اما

فکر نمی‌کردم که خوب باشد،

او مرا برای زمان طولانی در آغوش گرفت.

گاهی وقت‌ها،

خصوصا هنگامی که مریض بودم،

عشق مادر چهره‌‌ی رنگ‌پریده‌اش بود.

چشم‌های او همه چیز را نشان می‌داد و من دیگر نترسیدم؛

چرا که مادر می‌دید آنچه را  من احساس می‌کردم...

گاهی وقت‌ها،

پرستاران و دکترها در اطرافم همهمه می‌کردند.

گاهی اوقات انگار که من آنجا وجود نداشتم،

تنها چیزهایی که مرا از شناور شدن باز می‌داشتند لوله‌ها بودند،

و دستهای پدر و مادر در کنارم.

گاهی وقت‌ها،

من رویای دویدن داشتم

در صحرایی پوشیده از علف و گل‌های مروارید.

می‌توانستم حتی در خواب هم بوی هوای تازه را استنشاق کنم.

همیشه موهایی بلند داشتم.

گاهی وقت‌ها،

زمانی که حالم بهتر می‌شد،

آنقدر خسته می‌بودم که یادم می‌رفت که ورق بازی را تمام کنم،

یا فقط تمام روز و شب را می‌خوابیدم؛

اما هربار قوی‌تر و قوی‌تر بیدار می‌شدم.

و بیماری را کمتر و کمتر احساس می‌کردم.

گاهی وقت‌ها،

دوباره به بیمارستان می‌روم.

دیگر هیچ‌کس را آنجا نمی‌شناسم.

همه کودکانی که آشنای من بودند، با احوالی خوش به خانه رفته‌اند.

اما آنجا کودکانی جدید هستند، با پدرانی وحشت زده

و مادران پریده‌رنگ که هم‌صحبت آن‌ها می‌شوم.

گاهی وقت‌ها،

شب هنگام، دراز کشیده در تختخواب،

چشم‌هایم را می‌بندم و لبخند می‌زنم.

دیگر آن غریبه را در درونم احساس نمی‌کنم.

خوشحالم که شکستش داده‌ام.