Alireza Shams

او مي‌گويد: من ژرفا را مي‌شناسم، با آوند عظيم ريشه‌هايم:

آنچه تو را مي‌ترساند

من از آن نمي‌هراسم: آنجا بوده‌ام.

 

درياي درونم را مي‌شنوي؟

ناخوشنودي‌هايش را؟

يا هيچ صدايي نيست و تنها جنون تست؟

 

عشق چون سايه است.

چطور به دنبالش مي‌افتي و زار ميزني،

گوش كن: این ضرباهنگ سُم‌هاي اوست، چون اسبي دور مي‌شود.

 

تمام شب بايد بتازم، تند و بي‌پروا،

تا زماني كه سرت سنگ باشد و بالشت كلوخي خرد،

بازتاب، انعكاس.

 

يا برايت آواي سموم را بياورم؟

كنون كه مي‌بارد اين خاموشي بزرگ،

و ميوه‌اش اين است: قلع سفيد، همچون آرسنيک.

 

من از قساوت غروب‌ها رنج برده‌ام.

تار و پود سرخم تا ريشه سوزانده شده

که سوخته‌اند و ايستاده‌اند، چون دستي از مفتول.

 

كنون به قطعاتي مي‌شكنم كه چون خاج به پرواز درمي‌آيند.

و بادي كه از چنين خشونتي مي‌وزد

دوباره ايستايي را تاب نمي‌آورد: بايد ضجه بزنم.

 

ماه نيز بي‌رحم است، مرا مي‌كِشد

وحشيانه، به عقيم بودن.

تشعشعش شکنجه‌ام مي‌دهد. يا شايد اوست که اسیر من است.

 

مي‌گذارم برود، مي‌گذارم برود

خرد شده و هموار، چونان پس از جراحي بنیادی.

چطور روياهاي بد تو مرا تصاحب و وقف مي‌كنند.

 

در من ضجه‌اي سكني گزيده.

كه شبانه بيرون مي‌جهد

با قلابهايش به جستجوي چيزي براي دوست داشتن.

 

من از اين چيز تاريك

كه تمام روز در من ميخوابد وحشت مي‌كنم؛

خيش نرم و پَرگونه‌اش، بدطينتيش را احساس مي‌كنم.

 

ابرها مي‌گذرند و پراكنده مي‌شوند.

آيا صورتك‌هاي عشقند؟ آن رنگ پريده‌هاي بازنيافتني؟

براي چنين چيزي قلبم را آشفته سازم؟

 

من از بیشتر دانستن عاجزم

چیست این، این صورت

که مرگبارست در خفقانش از شاخه‌ها؟

 

این بوسه‌ی اسیدهای موذی‌اش

که اراده را میخشکاند. این‌ها چینه‌های آرام و منزوی هستند

که می‌کُشند، که می‌کُشند، که می‌کُشند.