Alireza Shams

 شعرهای منظوم

از چشم تو شعری فروافتاد و غلطید

در دفترم خون شد، به هر دیوار پاشید

 

گفتم که از چشمت حکایت‌ها نویسم

دنیا تو را گم کرد، دستم باز لرزید

 

با صبح از بی‌خوابی و کابوس گفتم

نام تو را بردم، به من، دیوانه خندید

 

با باد گفتم عطر گیسویش رها کن

سرخورده شد، زوزه‌کشان در شهر پیچید

 

گفتم به باران از دل من کی بباری؟

رگبار شد، از گفته‌ام انگار ترسید

 

من ماه بودم در مدارم سنگ افتاد

از بخل کیوان، مشتری یا تیر و ناهید

 

بوسیده‌ام من گونه‌ات را دست بردار

از این همه ناز و ادا، انکار و تردید

 

از اول قصه تو بودی، من نبودم

بودی ولی آخر تو را تقدیر دزدید

 

دارد نبودن‌های تو، انگار عادت می‌شود

یک‌دم که می‌آیی ببین، در دل قیامت می‌شود

 

با یک سلام بی‌رمق، قلبم دوباره می‌تپد

ذهنم پر از اشعار نو، پر از حکایت می‌شود

 

گفتم به آغوشت کشم، دیدم غریبی می‌کنی

گفتم ببوسم گونه‌ات، دیدم جسارت می‌شود

 

من با تو از خود غافلم، جادو و سحر باطلم

دل با همین تک خنده‌ات، غرق کرامت می‌شود

 

اما تو از من بی‌خبر، با این و آنی در سفر

این شام‌های بی سحر، صرف خیانت می‌شود

 

با دیگران سرخوش‌تری، دلبر که نه، دلبرتری

تا من شکایت می‌کنم، جرمم حسادت می‌شود

 

گفتم که این بیچاره‌ات، این شاعر دیوانه‌ات

از دوریت جان می‌دهد، گفتی که راحت می‌شود

 

گفتم که از تو بگذرم، دیدم به آخر می‌رسم

دیدم که عمرم بعد تو، تنها ندامت می‌شود

 

از چشم‌های روشنت، از دیدنت، از بودنت

من شعر می‌گویم ولی، اسمش حماقت می‌شود!

 

آنان که بر اشعار من، حالا جسارت می‌کنند

روزی تمام قصه را، از نو حکایت می‌کنند

 

این شعرها را تک به تک، تکریم و تحسین می‌کنند

این شاعر جان داده را، روزی عبادت می‌کنند

 

از آنچه با من کرده‌اند، روزی خجالت می‌کشند

وز آنچه بر من گفته‌اند، خود را ملامت می‌کنند

 

هر دست خطی از مرا، در موزه‌ای پنهان کنند

از آنچه با من داشتند، برهم حسادت می‌کنند

 

آن روز دیگر نیستم، تا بلکه هشداری دهم

بر من نه بر اهل زمین، اینان خیانت می‌کنند

 

تا زنده هستم غافلند، مردم به اوجم می‌برند

اینان به این سبک و سیاق، گویی جنایت می‌کنند

 

ای شمس کوته کن سخن، بس کن حدیث ما و من

ور نه به جرم افترا، از تو شکایت می‌کنند!

با چشم‌هایت می‌توان باز، تقدیرها را بی‌اثر کرد

از لحظه‌های پوچ و فانی، بی هیچ کابوسی گذر کرد

 

با چشم‌هایت می‌توان باز، عاشق شد و دیوانگی کرد

با چشم‌هایت می‌توان باز، در وادی عشقت خطر کرد

 

با چشم‌هایت می‌توان باز، باران شد و از ابر بارید

با چشم‌هایت می‌توان باز، رنگین‌کمان‌ها را خبر کرد

 

با چشم‌هایت می‌توان باز، در پیله‌های غم نپوسید

با چشم‌هایت می‌توان باز، بر رقص پروانه نظر کرد

 

با چشم‌هایت می‌توان باز، دستی به سوی کهکشان برد

با چشم‌هایت می‌توان باز، تا آسمانِ نو سفر کرد

 

با چشم‌هایت می‌توان باز، عطر وطن را در هوا جُست

با چشم‌هایت می‌توان باز، این شام غربت را سحر کرد

 

با چشم‌هایت می‌توان باز، شعری به رنگ ارغوان گفت

با چشم‌هایت می‌توان باز، هر واژه‌ای را دربه‌در کرد

 

با چشم‌هایت می‌توان باز، دل داد و از آخر نترسید

 با چشم‌هایت می‌توان باز، از ترس دل کندن حذر کرد

 

با خنده‌هایت می‌توان بود، با اشک‌هایت می‌توان مُرد

با چشم‌هایت می‌توان باز، هر درد و رنجی را به‌سرکرد

یک شعر از این شهر می‌گویم که باشی

یک شعرِ بی‌پایان که بی تردید جا شی

 

یک برج می‌سازم کنار بیت اول

یک قصرِ فیروزه که شاید مال ما شی

 

من شاعر عصر مدرنم نیست پیدا

در شعرهایم صحبتی از حوض و کاشی

 

بی‌خواب بودم از نبودت تا سحرگاه

هی شعر می‌خوانم مگر از خواب پا شی

 

دارد به آخر می‌رسد این شعر برگرد

حیف است شهری باشد اما تو نباشی

سلام قاتلِ محبوب من، سلام

روزت به خیر و خوشی، ایامِ تو به کام

 

این نامه از طرف مقتولِ خسته است

بهر ارادت و ادب و عرض احترام

 

احوال من همه خوش، اما فراق تو

بر دار می‌کشد سخن و واژه و کلام

 

بر ره نشسته‌ام که بیاید خبر ز تو

کو باد خوش‌خبر، که رساند ز تو پیام؟

 

عزم سفر نموده‌ای ای قاتل عزیز

سوی کدام کشته‌ی تازه؟ بگو کدام؟

 

اینجا من از فراق رخت، درد می‌کشم

از زخم کهنه‌ای که نجُسته‌ست التیام

 

بر صحنه‌ی جنایت خود لحظه‌ای گذر

مقتول آمده که کنی کارِ خود تمام

 

دیگر چه‌گویمت که بدانی عزیز من

بی تو تمام شادی من می‌شود حرام

 

عرض اضافه نیست، همه کار تو به خیر

دوران قتل و غارت تو، باد مستدام

بی تو هر خاطره‌ای طعم سفر خواهد داد

خبر از رویش یک شام دگر خواهد داد

 

من به یادت همه‌ی عمر غزل خواهم گفت

هیچ یادت ز من خسته خبر خواهد داد؟

 

روز و شب از تو نوشتن همه احوال من است

وه کجا این همه تکرار ثمر خواهد داد؟

 

من نگویم که بیا یا به بر من بنشین

اشک کی در دل سنگ تو اثر خواهد داد

 

بخت من بین که سحر از سر لطف ازلی

باد را از سر زلف تو گذر خواهد داد

 

بی تو مرگ است که همسایه‌ی این دل بشود

رفتنت کار دلم را به خطر خواهد داد

 

عمر آن بود که یک سر همه وقفت کردم

مابقی را غم تو جمله هدر خواهد داد